Ακούγονται και φαίνονται λίγο… «εξωπραγματικές» κάποιες σοβαρές και τέλος πάντων, απολύτως συζητήσιμες, επιχειρηματικές απόψεις και προτάσεις, αυτό το διάστημα στην ελληνική επιχειρηματική και δη τουριστική πραγματικότητα, ή είναι η εντύπωσίς μου;
Μήπως είναι σοβαρότερο όλων ζήτημα για τον Τουρισμό, ακόμα και της κυβερνητικής ανυπαρξίας ίσως και «εχθρότητας» για τον τομέα, της συνεχιζόμενης διάλυσης των κρατικών υπηρεσιών, της διαιωνιζόμενης ανεπάρκειας ή έλλειψης δημόσιων υποδομών, της ασφυξίας της αγοράς, η παγίωση ενός τέτοιου «κλίματος»;
Και κατά προέκταση, η επικράτηση μίας νοοτροπίας απαξίωσης και ενός ιδιότυπου «αφορισμού»;
Μήπως είναι σοβαρότερο όλων ζήτημα για τον Τουρισμό, ακόμα και της κυβερνητικής ανυπαρξίας ίσως και «εχθρότητας» για τον τομέα, της συνεχιζόμενης διάλυσης των κρατικών υπηρεσιών, της διαιωνιζόμενης ανεπάρκειας ή έλλειψης δημόσιων υποδομών, της ασφυξίας της αγοράς, η παγίωση ενός τέτοιου «κλίματος»;
Και κατά προέκταση, η επικράτηση μίας νοοτροπίας απαξίωσης και ενός ιδιότυπου «αφορισμού»;
Να ακούγονται και να φαίνονται «οραματικές» απολύτως λογικές και πρακτικές προτάσεις; Τα αυτονόητα;
Μήπως η επικοινωνιακώς (διότι ως προς το ουσιαστικώς, επιεικώς επιφυλασσόμεθα) ευαγγελιζόμενη «επανάσταση του αυτονόητου», στην περίπτωση του Τουρισμού, δεν είναι παρά απλώς, εδραίωση μίας «κατάστασης» κατά αυτού;
Με αφορμή ένα άρθρο του Μίλτου Καμπουρίδη, managing partner της Dolphin Capital, εδώ ,
oλοψύχως ταγμένος
george
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου