Μόλις το μάθαμε χθες το βράδυ, σκεφτήκαμε αυθόρμητα ότι το ιστορικό ξενοδοχείο, απλώς απόφάσισε να... αυτοκτονήσει. Ναι, να αυτοκτονήσει. Πόσα χρόνια ακούμε και διαβάζουμε για την αποκατάσταση του Ακροπόλ και πόσα χρόνια το βλέπουμε να ρημάζει και να αποσυντίθεται; Πόσα...
...χρόνια έστεκε το έρμο - “φάντασμα” περασμέων μεγαλείων και λαμπρών στιγμών μίας Αθήνας που χάθηκε ανεπιστρεπτί - περιμένοντας και ελπίζοντας ότι εκείνες οι εργασίες αποκατάστασης από το ΥΠΠΟΤ, στην ιδιοκτησία του οποίου είχε την ατυχία να περάσει πριν από περίπου 12 χρόνια, κάποια μέρα θα ολοκληρώνονταν;
Σε ένα κέντρο που ρημάζει και αλλοιώνεται και ερημώνεται από κάθε υγιές στοιχείο ζωής και κίνησης και αυτό καθημερινά, το Ακροπόλ δεν άντεξε.
Δεν άντεξε άλλο τους βανδαλισμούς, τις λεηλασίες, το καταφύγιο σε πάσης μορφής περιθωριακές φιγούρες και “ποντικούς”, δεν άντεξε την κοροϊδία, τον εμπαιγμό, την αναποτελεσμάτικότητα ενός κράτους να προστατεύσει τα μνημεία του πολιτισμού του.
Και ας εδρεύει, η αρμοδιότητα του κράτους, ακριβώς απέναντι.
Το Ακροπόλ δεν άντεξε τον οίκτο και τον ξεπεσμό. Αυτοπυρπολήθηκε.
Είμαστε βέβαιοι ότι αυτό έγινε.
Για την ιστορία του, ένα παλαιότερο θέμα από το “Βήμα”, από το αρχείο μας, εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου