Η αβάσταχτη ελαφρότητα της επικοινωνιακής μας "αυτοκτονίας"

Ειλικρινά και μεταξύ μας; Σε ποιον ακριβώς απευθύνονται και γιατί, με ποιο στόχο, όσα ΜΜΕ “κραυγάζουν” την πληροφορία ότι ο εμπρηστικός μηχανισμός που βρέθηκε στο Μετρό “ήταν ενεργοποιημένος”; Στους πολίτες που χρησιμοποιούν Μετρό; Στους πολίτες που δεν χρησιμοποιούν Μετρό; Στους πολιτικούς;

Στους αστυνομικούς; Στους τρομοκράτες; 

Στις δεκάδες εκατομμύρια των ξένων πολιτών - ανθρώπων που θα μπορούσαν να ταξιδέψουν στην Αθήνα το επόμενο διάστημα ή που αποφασίζουν και επηρεάζουν για ταξίδια, συνέδρια, συναντήσεις άλλων ξένων πολιτών - οι οποιοι παρακολουθούν τις αναπαραγωγές στα δικά τους ΜΜΕ;

Το μήνυμα “κάποιοι θέλουν νεκρούς στο Μετρό της Αθήνας” που εκπέμπουν βροντοφωνάζωντας με τόση ένταση και επιμονή τα ΜΜΕ μας, σε ποιον ακριβώς το απευθύνουν και για ποιο λόγο;

Μήπως τελικά είναι ξεκάθαρο ότι κάθε προσπάθεια, όποια απόπειρα διαχείρισης της τραγικής κατάστασης της εικόνας μας  και της θέσης μας στον κόσμο, πρέπει να ξεκινήσει κατευθείαν από το ίδιο μας το “σπίτι” και να επικεντρωθεί στον τρόπο που επικοινωνούμε και “μιλάμε” για αυτό; 

Μετά, αν γράψει ή πει κάποιο ξένο ΜΜΕ ότι τα δημόσια μέσα μεταφοράς στην Αθήνα “δεν είναι πια ασφαλή”, θα εξοργιστούμε και θα σπεύσουμε να το κατακεραυνώσουμε, το “κακό media”...